รู้ตัวอีกทีก็หยุดเขียนบล็อกมาจะ 7 ปีแล้ว เป็นตัวเลขอาถรรพ์ที่มักจะทำให้คนต้องแยกหรือล้มเลิกจากอะไรบางอย่าง แต่สำหรับฉันขอให้เป็นตัวเลขที่เป็นตัวแทนของการเริ่มใหม่ละกัน!
หลังจากสงสัยมา 2 เดือนว่าเด็กๆ เจนซีเดี๋ยวนี้เขาใช้ช่องทางไหนในการเขียนความรู้สึก หรือบรรยายสิ่งต่างๆ ที่อยู่ในใจออกมาให้คนรู้จักฟัง? ก็ได้คำตอบจากน้องชายที่เป็นเด็กเจนซีว่า ’ไม่มีแล้ว’
ฉัน : แล้วเขาเล่าหรือใดๆ ของตัวเองผ่านไรอะ
ฉัน : หรือเขาไม่เล่าเรื่องตัวเองกัน
น้อง : ig
น้อง : close friends
น้อง : แอคหลุม
น้อง : twitter
อ๋อ เดี๋ยวนี้คนรุ่นใหม่(ที่เราก็เคยเป็น) เขาไม่เล่าอะไรยาวๆ กันแล้วแฮะ ดูจากคำตอบห้วนๆ ของน้องชายก็พอจะพิสูจน์เรื่องนี้ได้
ย้อนไปยุคตัวเองตอนเริ่มเห่อเขียนใหม่ๆ เพื่อนทุกคนในเฟสบุ๊กแห่กันเป็นนักเขียนกันทั้งหมด ทุกวันต้องได้อ่านสเตตัสยาวๆ ที่ต้องกด see more และสกอร์นิ้วเลื่อนลงมาอีกอย่างน้อยสามไถ อยู่มาวันนึงข้อความยาวๆ ก็เริ่มหายไป ไม่ได้หายไปจากเฟสบุ๊กคนอื่นนะ…หายไปจากโพสต์ของฉันเองนี่แหละ…
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ไม่ได้อยากเล่าอะไรให้คนอื่นฟัง ไม่ได้อยากเปิดเผยความรู้สึกหรืออะไรในใจออกมาเป็นสาธารณะ รู้ตัวอีกทีก็พบว่า เหย มันมีหลายเรื่องมากเลยที่รู้สึกว่าต้องเก็บไว้กับตัวเองทั้งที่อยากเล่ามากๆ แต่จะเล่าให้ใครฟังดีล่ะ เล่าให้แฟน เล่าให้คนวงใกล้ๆ ตัว จนบางครั้งเริ่มนึกถึงแม่ตัวเองละที่บางครั้งจะเผลอเล่าอะไรซ้ำๆ (ฮ่าๆ) เลยคิดว่ากลับมาทำบล็อกดีกว่า ใครจะอ่านก็อ่านไป อ่านแล้วชอบตรงไหนก็ทักมาคุยกัน ถ้าอ่านแล้วไม่ชอบตรงไหนก็เก็บไว้เนอะไม่ต้องเล่าเพราะอยากรับแต่เรื่องดีๆ เท่านั้น #เอาแต่ใจนิดนึง คิดซะว่าบล็อกนี้เป็นบ้านที่เปิดประตูกว้างรอให้ใครเข้ามาก็ได้
แต่ถ้าเข้ามาแล้วเจออะไรที่ไม่ถูกใจ ก็คิดซะว่าเข้าผิดบ้านละกันนะ 5555555
Leave a Reply