“Still there..
Still there..
Still there..
Still there..
Gone..”
บางคนชอบทะเล บางคนชอบภูเขา
บางคนบอกว่าอยู่กับทะเลแล้วใจเบา
อยู่บนเขาบางทีก็ผ่อนคลาย
ทะเลสำหรับฉันคือความสงบ
คือที่ที่ย้ำกับเราว่าตัวเราก็แค่ส่วนเล็กๆ
ส่วนหนึ่งของโลกเท่านั้น
ทะเลคือที่ที่อนุญาตให้ฉันได้หยุดทุกความคิด
และจ้องมองไปที่เส้นขอบฟ้า
รอดูพระอาทิตย์ค่อยๆ จมหายไปในท้องทะเล
“Still there.. Still there.. Gone..”
ซีนจบของภาพยนต์เรื่อง Before Midnight
ที่ฉันได้ดูครั้งแรกน่าจะตอนอายุยี่สิบพอดิบพอดี
ผ่านมาตอนนี้ก็สิบปีแล้ว
แต่ทุกครั้งที่ได้มองพระอาทิตย์กับน้ำทะเล
ก็ยังนึกถึงฉากนี้อยู่เสมอ ฉากที่พระอาทิตย์ค่อยๆ จมหายไป
________________________________________________________________
ช่วงเวลา… เป็นเรื่องแปลกประหลาด
มันเกิดขึ้น จบลง และไม่เกิดขึ้นอีก
ไม่เหมือนกับพระอาทิตย์ ที่ถ้าอดใจรออีกวัน
ก็จะได้เห็นพระอาทิตย์กลับมาอีกครั้ง และจมหายลงไปใหม่
ช่วงเวลา… เป็นเหมือนพระอาทิตย์
ที่จมหายไปและไม่มีวันกลับมา
มันเกิดขึ้นเป็นครั้งครา
และจากไปแบบค้างคา โดยไม่ทันได้บอกลา
ในวัยสามสิบปี ฉันได้ยินประโยคนี้ในทอล์คโชว์ของพี่นิ้วกลม
ฉันจดลงใส่ในใจพร้อมบอกกับตัวเองว่าห้ามลืมนะ
‘ช่วงเวลา เกิดขึ้น จบลง และไม่เกิดขึ้นอีก’
เป็นทอล์คโชว์ที่เหนือความคาดหวังของตัวเองไปมาก
สารภาพว่ามีบางช่วงที่หาว เพราะเสียงพี่เอ๋ช่างผ่อนคลาย
คล้ายกับกำลังนอนฟังพอดแคสต์อยู่บนหมอนแสนสบาย
แต่พอพี่เอ๋เล่าเรื่องในช่วงนึงของทอล์คโชว์เท่านั้นแหละ
จากคนที่ง่วงไม่หยุด…ก็กลายเป็นฮึบไม่อยู่
จะบ้าหรอ ไม่ได้ตั้งใจมาร้องไห้
แต่อะไรบางอย่างมันสะกิดต่อมน้ำตาตัวเองได้แบบง่ายๆ
ฉันบอกตัวเอง, ห้ามลืมนะ
Leave a Reply